Er wordt uitgegaan van een uniek, leergierig en creatief kind dat graag wil communiceren, zowel met andere kinderen als met de groepsleiding.

Communiceren is natuurlijk ook niet alleen een kwestie van woorden, je communiceert ook via klanken, beweging, kleuren, schilderen, etc. Dit wordt “de honderd talen” genoemd in de Reggio Emilia visie.

Het kind bestaat uit 100

Het kind heeft 100 talen

100 handen

100 gedachten

100 manieren van denken spelen en praten

Honderd alsmaar 100

manieren van luisteren

verbazen, liefhebben

100 vreugdes

om te zingen en te begrijpen

100 werelden om te ontdekken

100 werelden om uit te vinden

100 werelden om te dromen

Het kind heeft 100 talen (en nog 100, 100, 100 meer)

maar ze stelen er negenennegentig

De school en de cultuur scheiden het hoofd van lichaam

Ze zeggen hen:

te denken zonder handen, te doen zonder het hoofd, te luisteren en niet te praten,

te begrijpen zonder vreugde, lief te hebben en zich te verbazen,

alleen met Pasen en met Kerstmis.

Ze zeggen hen:

Ik geef je de al ontdekte wereld en van de 100 stelen ze er negenennegentig.

Ze zeggen hen:

dat werk en spel, realiteit en fantasie, wetenschap en verbeelding,

hemel en aarde, verstand en droom dingen zijn die niet bij elkaar horen.

Kortom, ze zeggen hen dat de 100 er niet is.

Het kind zegt: ZEKER DIE IS ER WEL!